Το Εργαστήρι

Επειδή έχουμε επίγνωση ότι, οι σύγχρονες κοινωνίες τείνουν να μετατραπούν σε κοινωνίες μοναχικών ανθρώπων, ευχόμαστε και ελπίζουμε τα εικαστικά εργαστήρια να παίξουν ένα καθοριστικό ρόλο στην ισορροπημένη ανάπτυξη των παιδιών μας

Τριάντα τέσσερα χρόνια πριν, στα τέλη της δεκαετίας του ’70, ο τότε δήμαρχος Χαλκίδας Γιάννης Σπανός οραματίζεται την πολιτιστική και εικαστική ανάπτυξη της πόλης και προτείνει στον ζωγράφο Δημήτρη Μυταρά και τη σύζυγό του Χαρίκλεια να κάνουν πραγματικότητα το όνειρό του. Το μεγάλο ταξίδι της οικογένειας Μυταρά στα μονοπάτια του Εργαστηρίου Τέχνης Χαλκίδας είχε μόλις ξεκινήσει. «Ο δήμαρχος γνώριζε καλά τη σχέση που είχαμε με τη ζωγραφική αλλά και την εκπαίδευση.

Η ιδέα ξεκίνησε επειδή ο Μυταράς γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Χαλκίδα, όμως στην πορεία ανέλαβα εγώ τα ηνία του σχολείου. Ο ίδιος άλλωστε δεν είχε το χρόνο γιατί δίδασκε στη Σχολή Καλών Τεχνών. Κάπως έτσι άρχισε η λειτουργία του εργαστηρίου και κατά τη διάρκεια του πρώτου χρόνου είχαμε μόνο τμήματα ενηλίκων. Η αλήθεια είναι ότι οι ενήλικες διψούν για γνώση και αγαπούν πολύ την τέχνη, εντούτοις, πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι το μέλλον είναι τα παιδιά. Ετσι, τον επόμενο χρόνο, εντάξαμε στο πρόγραμμα μας τα παιδικά τμήματα. Δεν είναι τυχαίο που οι εγγραφές στα παιδικά τμήματα μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα αυξήθηκαν ραγδαία» λέει η πρόεδρος του Εργαστηρίου Τέχνης, Χαρίκλεια Μυταρά.

Την εποχή που ξεκίνησε τη λειτουργία του το Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας οι χώροι εικαστικής παιδείας για ενήλικες και παιδιά δεν ήταν διαδεδομένοι και ιδιαίτερα στην περιφέρεια ήταν σχεδόν άγνωστοι. «Οταν ανέλαβα το σχολείο έκανα . . . μια βουτιά. . . σε βαθιά νερά. Ημουν βέβαια ζωγράφος, είχα σπουδάσει παιδαδωγική αλλά ήταν διαφορετικά. Με ενδιέφερε πολύ η σχέση δασκάλου μαθητή με την ουσιαστική έννοια. Επίσης είμαι τελειομανής και όταν δίδασκα, αν και είχα μάθημα μία φορά την εβδομάδα, . . . παιδευόμουν. . . τις υπόλοιπες μέρες για το περιεχόμενο του μαθήματος αλλά και για τον τρόπο που θα τους το παρουσιάσω έτσι ώστε να κερδίσω το ενδιαφέρον τους. Εχω σταματήσει τη διδασκαλία εδώ και τρία χρόνια και μου λείπει πολύ. Περνάγαμε πολύ ωραία. Ημασταν και παραμένουμε φίλοι με τα παιδιά» προσθέτει η ζωγράφος.

Το εργαστήρι διαθέτει παιδικά τμήματα, τμήμα ζωγραφικής, σχεδίου, κόμιξ, αγιογραφίας, φωτογραφίας, κοσμήματος. Επίσης οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να παρακολουθήσουν μαθήματα σχετικά με την ιστορία της τέχνης και οι προχωρημένοι σπουδαστές να συμμετάσχουν σε ομάδα εικαστικής αναζήτησης.

«Στην αρχή ήθελα τα μαθήματα να γίνονται δωρεάν. Αντιλήφθηκα ότι κάτι τέτοιο ήταν στην πραγματικότητα αδύνατο. Πλέον οι μαθητές χρειάζεται να καταβάλλουν ελάχιστα χρήματα και έτσι έχουμε τη δυνατότητα να πληρώνουμε τους δασκάλους μας. Αλλωστε το σχολείο “ζει” από τα δίδακτρα αφού δεν έχουμε βοήθεια από πουθενά. Ούτε από το κράτος ούτε από τη Νομαρχία ή τον Δήμο» συμπληρώνει η κα Μυταρά.

Τρεις γεμάτες δεκαετίες

Το Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας οργανώνει ετήσιες εκθέσεις των μαθητών του στους ειδικά διαμορφωμένους εκθεσιακούς του χώρους και εκθέτει τη δουλειά του ή συμμετέχει σε ομαδικές εκθέσεις στην υπόλοιπη Ελλάδα και το εξωτερικό. «Από την πρώτη στιγμή, πριν από τριάντα δύο χρόνια που ξεκινήσαμε, οι κάτοικοι της Χαλκίδας μας καλοδέχτηκαν και έδειξαν ενθουσιασμό για τις δραστηριότητες που διοργανώνουμε. Στη μακροχρόνια πορεία του Εργαστηρίου υπήρξαν πολλές βραβεύσεις, καινοτόμες ιδέες, εκπαιδευτικές επισκέψεις σε αρχαιολογικούς χώρους και βέβαια αξιόλογοι δάσκαλοι. Θέλω να πιστεύω ότι έχει παίξει ένα σημαντικό ρόλο στο να μάθουν οι μαθητές να εκφράζονται ελεύθερα και να αναπτύσσουν τη δημιουργικότητα τους. Ουσιαστικά να γίνονται καλύτεροι άνθρωποι».

Ο χώρος εικαστικής παιδείας της Χαλκίδας στεγάζεται από το 1985 σε ένα διατηρητέο νεοκλασικό στην καρδιά της πόλης, στην πλατεία Αγίου Δημητρίου. «Τα προηγούμενα χρόνια είχαμε περίπου 500 μαθητές, 250 ενήλικες και 250 παιδιά. Φέτος, οι εγγραφές των παιδιών ολοκληρώθηκαν και δυστυχώς έχουν εγγραφεί περίπου 135 παιδιά, δηλαδή λιγότερα. Υπάρχει μια ελπίδα να έρθουν κι άλλοι κατά τη διάρκεια τη χρονιάς. Το Εργαστήρι δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τη γενικότερη κρίση που ζούμε στην Ελλάδα. Είμαι τρομαγμένη με αυτά που συμβαίνουν στη χώρα και αναρωτιέμαι τι μας ξημερώνει» επισημαίνει η ίδια.

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Στόχος επετεύχθη

Η Xαρίκλεια Μυταρά γεννήθηκε στον Πειραιά όμως θεωρεί την Χαλκίδα πατρίδα της. «Οταν πηγαίνω εκεί συνέρχομαι. Είναι τόσο ωραίο να έρχεσαι σε επαφή με παιδιά. Δεν είναι τυχαίο ότι όλο το Δ. Σ. του σχολείου αποτελείται από πρώην μαθητές. Τους χρωστάω πολλά. Είναι εκείνοι που ονειρεύονται την Χαλκίδα τους, πολιτισμένη. Οι παλαιότεροι μαθητές με τους οποίους διατηρώ επαφή έχουν καταλάβει πόσο τους άλλαξε τη ζωή το Εργαστήρι. Πηγαίνουν συχνά στην Αθήνα, παρακολουθούν εκθέσεις, επισκέπτονται μουσεία». Παρόλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η πρόεδρος του ελπίζει: «Ολόκληρη η χώρα έχει πρόβλημα, το Εργαστήρι θα γλίτωνε;». Ομως ηρεμεί όταν κάνει μια αναδρομή στα τριάντα δύο δημιουργικά χρόνια που έχουν περάσει, για να καταλήξει: «Πολλοί μαθητές μου πέρασαν στο Πολυτεχνείο και στη Σχολή Καλών Τεχνών. Τελικά είμαι ευχαριστημένη».